.png)
Objective: Even though bipolar patients achieve remission, they do not reach premorbid psychosocial functioning. Factors such as residual depressive symptoms and number of episodes may cause this effect. The impact of treatment modalities has not been adequately studied. The aim of this study was to evaluate the impact of treatment modalities on psychosocial functioning in remitted bipolar patients.
Methods: The study was carried out with 108 patients diagnosed as having bipolar disorder. All patients were in remission and the remission state was confirmed by rating scales. In the assessment of functioning, the Functioning Assessment Short Test (FAST) covering domains such as autonomy, occupational functioning, cognitive functioning, financial issues, interpersonal relations, and leisure time activities was applied. The treatment modalities were mood stabilizers (MS) versus mood stabilizers plus second-generation antipsychotics (MS+SGA). While 38% (n=41) of the patients were on MS only, 67 patients (62%) were on MS+SGA. In the statistical analysis, multiple linear regression analysis was performed.
Results: In multiple linear regression analyses, the models concerning autonomy, interpersonal relations, and leisure time were statistically significant. In patients on MS+SGA, autonomy (Beta=3.086, p<0.01), interpersonal relations (Beta=2.807, p<0.01) and leisure time activities (Beta=3.293, p<0.01) were affected negatively. Similarly, total HAM-D score had negative effects on the same domains.
Conclusion: Beside residual depressive symptoms, second-generation antipsychotics used in the treatment seem to affect psychosocial functioning negatively.
İki uçlu bozuklukta kullanılan ilaçların psikososyal işlevsellik üzerine etkisi
Amaç: İki uçlu bozuklukta hastalar düzelmiş olsalar bile psikososyal işlevsellik tam olarak kazanılamamaktadır. Kalıntı depresyon belirtileri, geçirilen dönem sayısı gibi klinik etkenler neden olmaktadır. Hastaların kullandığı ilaç tedavilerinin nasıl bir etki oluşturduğu yeterince araştırılmamıştır. Bu araştırmada amaç kullanılan ilaç tedavisi modalitelerinin düzelmiş iki uçlu bozukluk hastalarında psikososyal işlevsellik üzerine etkisini belirlemektir.
Yöntem: Araştırma iki uçlu bozukluk tanısı konmuş 108 hasta ile yürütülmüştür. Tüm hastalar düzelmiştir ve düzelme durumları ölçeklerle belirlenmiştir. Hastalarda işlevselliğin değerlendirilmesinde Kısa İşlevsellik Değerlendirme Ölçeği uygulanmıştır ve özerklik, mesleki işlevsellik, bilişsel işlevsellik, mali konular, kişiler arası ilişkiler ve boş zaman etkinlikleri boyutlarını içermektedir. Hastaların kullandıkları ilaç tedavisi modaliteleri duygudurum dengeleyici (DDD) ve duygudurum dengeleyici ve ikinci kuşak antipsikotik ilaçların birlikte (DDD+İKA) kullanılmasından oluşmaktadır. İstatistiksel analizde, çoklu regresyon analizi kullanılmıştır.
Bulgular: Hastaların %38 (s=41)’i tedavide sadece duygudurum dengeleyici kullanırken, geri kalan 67 hasta (%62) duygudurum dengeleyiciye ek olarak ikinci kuşak antipsikotik kullanmaktadır. Çoklu regresyon analizinde, psikososyal işlevsellik ile ilgili boyutların her biri için kurulan modelde özerklik, kişilerarası ilişkiler ve boş zaman etkinlikleri boyutunun yer aldığı modeller istatistiksel olarak anlamlı bulunmuştur ve HAM-D puanı ile DDD+İKA kullanılması bu boyutları olumsuz etkilemiştir.
Sonuç: Kalıntı depresyon belirtilerinin yanı sıra tedavide bulundurulan ikinci kuşak antipsikotik ilaçların psikososyal işlevsellik üzerine olumsuz etkisi bulunmaktadır.