Objective: The aim of this study was to evaluate the changes in impulsivity and aggression scores among male heroin dependent patients using buprenorphine/ naloxone as a maintenance treatment and those who relapsed within 12 months of their discharge from the hospital.
Method: Among 78 consecutively admitted male heroin dependents, 52 were available and examined by face-to-face interview 12 months after discharge from the hospital. Patients were investigated by using the Barratt Impulsiveness Scale, version 11 (BIS-11) and the Buss–Perry Aggression Questionnaire (AQ) both at baseline and at the end of 12 months.
Results: Among 52 heroin dependent patients, 44.23% (n=23) were considered to have relapsed during the 12-month follow-up. Sociodemographic variables did not differ between the groups. The mean score of verbal aggression was lower in the relapse group (RG) than in the maintenance group (MG) at baseline, whereas physical aggression and impulsivity scores were higher in the RG than the MG at the end. In the MG aggression (hostility) and impulsivity (motor and non-planning) were lower at the end of 12 months, whereas aggression (motor and verbal aggression) and impulsivity (attentional and non-planning) were higher in the RG. In logistic regression models, low verbal aggression and high motor impulsiveness evaluated at baseline predicted a relapse, whereas anger and motor impulsiveness predicted a relapse in the evaluation after 12 months.
Conclusion: Motor impulsiveness seems to be an important dimension that may be related to relapse. While aggression and impulsivity scores increased in the RG during the 12-month follow-up, they decreased in the MG. These positive results found in the MG may be related to the patients’ change in life style, improvements in quality of life, functioning, interpersonal relationships and both physical and mental health.
Eroin bağımlısı erkek hastaların 12 aylık izleminde dürtüsellik ve agresyon şiddeti
Amaç: Bu çalışmanın amacı hastaneden taburcu olduktan 12 ay sonra halen idame tedavisi olarak buprenorfin/nalokson kullanan hastalar ile depreşen hastaların dürtüsellik ve agresyon puanlarındaki değişimi incelemekti.
Yöntem: Ardışık olarak kliniğe yatışı yapılan 78 erkek eroin bağımlısı hastadan 52’si taburculuktan 12 ay sonra yüz yüze görüşme ile değerlendirildi. Hastalara hem başlangıçta hem de 12 ayın sonunda Barrat Dürtüsellik Ölçeği ve Buss-Perry Agresyon Ölçeği uygulandı.
Sonuçlar: Yatarak tedavi gören 52 eroin bağımlısı hastanın %44.23’ünün (n=23) 12 aylık izlemde depreşme yaşadığı görüldü. Sosyodemografik veriler gruplar arasında fark göstermedi. Depreşen grupta (DG) başlangıçta sözel agresyon düzeyi idame grubuna (İG) göre daha düşükken, izlem sonunda fiziksel agresyon ve dürtüsellik puanları DG’da İG’na göre daha yüksekti. On iki ayın sonunda İG’de agresyon (düşmanlık) ve dürtüsellik (motor ve plansızlık) şiddeti daha düşükken, DG’da agresyon (motor ve sözel agresyon) ve dürtüsellik (dikkat ve plansızlık) şiddeti daha yüksekti. Lojistik regresyon modellerinde başlangıç değerlendirmesinde depreşmeyi düşük sözel agresyon ve yüksek motor dürtüsellik belirlerken, izlemde öfke ve motor dürtüselliğin belirlediği görüldü.
Sonuç: Motor dürtüsellik depreşmeyle ilişkili önemli bir boyut gibi gözükmektedir. 12 aylık izlem sırasında agresyon ve dürtüsellik puanları DG’de yükselirken, İG’de düşmüştür. İG’da saptanan daha iyi sonuçlar hastaların değişen yaşam biçimleri ve yaşam kalitesi, işlevsellik, kişiler arası ilişkiler, fiziksel ve mental sağlık alanlarındaki iyileşmelerle ilişkili olabilir.