Body dysmorphic disorder, trauma, and dissociation in patients with borderline personality disorder: a preliminary study

Objective: The purpose of this study is to determine the extent of comorbid body dysmorphic disorder (BDD) in a group of patients with borderline personality disorder (BPD) and its relation to childhood traumatic experiences and dissociation.

Method: The study included 35 patients (aged 18-42 years) who were consecutively admitted and had been diagnosed with BPD according to the DSM-IV criteria and 35 age and sex matched healthy controls. The subjects were evaluated with a comprehensive assessment battery using SCID-I, SCID-II, SCIDlike semi-structured interview for BDD, Dissociative Experiences Scale (DES), Somatoform Dissociation Questionnaire (SDQ), Traumatic Experiences Checklist (TEC), and Hamilton Depression Rating Scale (HDRS).

Results: The average number of DSM-IV criteria for BPD was 7.7 (SD = 1.4) in the study group and 28.5% of them reported childhood physical abuse, 28.5% childhood sexual abuse, 8.5% childhood emotional abuse, 60% childhood neglect. BPD group had significantly higher scores 14% more than one trauma. BPD group had significantly higher scores on the DES (t=26.38; p0.05) and dissociation scores (DES r=0.059, p>0.05; DISQ r=0.005, p>0.05) was not significant.

Conclusions: We have limited data concerning the nature or degree of pathology in individuals with comorbid BPD and BDD. It is conceivable that some features of BDD and BPD may interface. That the lifetime prevalence of BDD was found 80% in our borderline sample, may be seen quite greater than expected. But co-occurrence and pscyhopathological relation between BDD and BPD remains to be clarified, because disturbed body image is a common diagnostic feature in both disorders.

Sınır kişilik bozukluğu hastalarında vücut dismorfik bozukluğu, travma ve disosiyasyon: Bir önçalışma

Amaç: Çalışmanın amacı, sınır kişilik bozukluğu (SKB) hastalarında vücut dismorfik bozukluğu (VDB) sıklığının araştırılması ve çocukluk çağı travmatik yaşantıları ve disosiyasyon ile ilişkisisin saptanmasıdır.

Yöntem: Çalışmaya yaşları 18-42 arasında değişen DSM-IV ölçütlerine göre SKB tanısı almış ardışık 35 hasta ile cinsiyet ve yaş eşleştirilmiş 35 sağlıklı kontrol dahil edilmiştir. Denekler SCID-I, SCID-II, VDB için geliştirilmiş SCID benzeri yarıyapılandırılmış görüşme formu, Disosiyatif Yaşantılar Ölçeği (DES), Somatoform Disosiyasyon Anketi (SDQ), Travmatik Yaşantılar Ölçeği (TEC) ve Hamilton Depresyon Derecelendirme Ölçeğinden (HAM-D) oluşan kapsamlı bir tanısal batarya ile değerlendirilmiştir.

Bulgular: Çalışma gurubunda SKB için karşılanan ortalama DSM-IV ölçütü sayısı 7.7 (SS = 1.4) idi ve %28.5’i çocukluk çağı Şziksel tacizi, %28.5’i çocukluk çağı cinsel tacizi, %8.5’i duygusal taciz, %60’ı ihmal ve %14’ü birden fazla travma bildirmekteydi. SKB grubunda kontrol grubuna kıyasla DES (t=26.38; p<0.001), SDQ (t=20.65; p<0.001) ve TEC (t=4.98; p<0.05) puanları anlamlı derecede yüksekti. Ömür boyu VDB prevalansı %80 olarak bulundu. SKB grubunda VDB tanısı ile çocukluk çağı travma öyküsü (r=0.099; p>0.05) ve disosiyasyon puanları (DES r=0.059, p>0.05; DISQ r=0.005, p>0.05) arasındaki bağıntı anlamlı değildi.

Sonuç: SKB ve VDB’nin birlikte bulunduğu bireylerdeki patolojinin doğası ve derecesi hakkındaki bilgimiz sınırlıdır. VDB ve SKB’nin bazı özelliklerinin ilişkili olabileceği akla yatkın bir önermedir. Bizim örneklemimizde SKB hastalarında ömür boyu VDB sıklığının %80 bulunması beklenenden oldukça yüksek gözükebilir. Ancak SKB ile VDB arasındaki pasikopatolojik ilişki ve bu iki durumun birlikte görülmesi halen açıklanmayı bekleyen bir konudur, çünkü beden imgesindeki bozukluk her iki rahatsızlıkta da ortak bir tanısal özelliktir.