Adult attention deficit hyperactivity disorder and trauma

Objective: Attention Deficit Hyperactivity Disorder (ADHD) is one of the most common psychiatric disorder observed in children. Symptoms diagnosed during childhood may continue into adulthood. ADHD can affect marital relationships, personal and social relationships, and may cause problems with legal or work-related problems. There are little studies that analyse the relationship between emotional, physical trauma and ADHD. The aim of this study isto compare emotional and physical neglect and abuse between adult ADHD and a healthy control group.

Method: Participants included 70 adults with ADHD and 70 adults in the control group. DSM-IV was used in measuring the severity of ADHD, and were supported using Adult ADHD Self-Report Scale (ASRS) and Wender Utah RS (WURS). Participants’ emotional and physical neglect and abuse was assessed using the Childhood Trauma Questionnaire (CTQ-28) and the Adverse Childhood Experience (ACE) study. In addition, all attendees were checked for PTSD using the PTSD Checklist (PCL), dissociative experiences by DES, and general psychopathologies by SCL-90.Variance and chi-square analyses were performed in order to compare the two groups to each other.

Results: As expected, ASRS attention deficiency subscale, hyperactivity/impulsivity subscale, WUDS, SCL-90, PCL, ACE, emotional abuse, emotional neglect and DES score were found to be high in the ADHD group. According to the correlation analysis, significant correlations were observed between ASRS scores and PCL, ACE, CTQ emotional abuse, to the WURS, CTQ physical neglect and abuse.

Conclusion: The adult ADHD group has been exposed to a much more adverse childhood, among which emotional abuse and neglect are common. The ADHD group shows more symptoms of dissociation and PTSD compared to the control group. PTSD symptoms are linked with expriencing an adverse or traumatic childhood and the severity of dissociative symptoms. Findings of this study conclude that adverse or traumatic childhood expriences may play a role in adult ADHD.

Yetişkin dikkat eksikliği hiperaktivite bozukluğu ve örselenme

Amaç: Dikkat Eksikliği Hiperaktivite Bozukluğu (DEHB) çocukluk çağının en sık raslanan psikiyatrik bozukluklarından birisidir, olguların önemli bir kısmında yetişkin dönemde de belirtiler devam eder. Yetişkin DEHB, evlilik yaşamındaki ve diğer sosyal sorunlar, yasal sorunlar ve mesleki sorunlarla kendisini gösterir. DEHB’nun az incelenen bir yönü ise duygusal ve fiziksel örselenme ile ilişkisidir. Bu çalışmanın amacı,yetişkin DEHB olguları ile sağlıklı kontrol olgularının duygusal ve fiziksel istismar ve ihmal açısından karşılaştırılmasıdır.

Yöntem: Çalışmada 70 yetişkin DEHB ve 70 kontrol yer almıştır.DEHB tanısı DSM-IV tanı ölçütlerine göre konulmuştur, ayrıca önerildiği üzere ASRS ve WUDÖ ile desteklenmiştir. Olguların fiziksel ve duygusal kötüye kullanım ve ihmal durumları CTQ-28 ölçeği ve olumsuz çocukluk yaşantıları ACE ile değerlendirilmiştir. Ayrıca tüm katılımcıların PTSD belirtileri PCL ile, disosiyatif yaşantılar DES ile ve genel psikopatoloji SCL-90 ile değerlendirilmiştir. İki grubun karşılaştırılmasında varyans ve ki-kare analizi kullanılmıştır.

Bulgular: DEHB olgularının beklendiği gibi ASRS dikkat eksikliği, hiperakttivite/dürtüsellik, WUDÖ, SCL-90, PCL, ACE, DES puanı, duygusal kötüye kullanım ve ihmal puanları daha yüksektir. Korelasyon analizi sonuçları ASRS puanları ile PCL, ACE, CTQ duygusal kötüye kullanım ve DES puanlarıyla, WUDÖ ise bunların yanı sıra CTQ fiziksel kötüye kullanım ve ihmal puanlarıyla anlamlı korelasyon göstermektedir.

Sonuç: Yetişkin DEHB olguları daha fazla olumsuz çocukluk yaşantıları bildirmektedirler, özellikle duygusal istismara ve ihmale daha sık uğradıkları anlaşılmaktadır. DEHB olguları daha fazla disosiatif yaşantılar yaşamaktadır ve PTSD belirtileri tarif etmektedirler. PTSD belirtileri, olumsuz çocukluk yaşam olayları ve disosiatif yaşantıların şiddeti, yetişkin DEHB şiddeti ile de korelasyon göstermektedir. Bu bulgular, yetişkin DEHB olgularında çocukluk travmalarının ve olumsuz yaşam olaylarının önemini ortaya koymaktadır.